หลังจากหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ที่คนทั่วไปรู้จักนามว่า “หลวงพ่อฤาษีลิงดำ” ได้มรณภาพเมื่อวันที่ 30 ตุลาคม 2535 (อาตมาจะเรียกสรรพนามท่านตามปกติว่า “หลวงพ่อ”) คณะสงฆ์ในวัดท่าซุง รวมทั้งอาตมา ก็ได้ร่วมกันจัดงานมรณภาพตั้งแต่แรกจนครบ 100 วัน รวมทั้งจัดงานครบรอบ 1 ปี แห่งการมรณภาพให้หลวงพ่ออย่างสมเกียรติ เมื่อหลวงพ่อจากไปไม่นาน ผู้มีพระคุณใหญ่อีก 2 ท่าน มีบิดามารดาที่ได้เลี้ยงดูและตามใจอาตมามาตลอดชีวิต ให้อาตมาเลือกเดินทางชีวิตด้วยตัวเอง เริ่มแรกได้ส่งอาตมาไปเรียนโรงเรียนอัสสัมชัญศรีราชา จังหวัดชลบุรีตั้งแต่อายุ 13 ขวบ เป็นเวลา 6 ปี จนจบ ม.ศ.5 ต่อมาส่งไปเรียนต่างประเทศ อินเดีย-ไต้หวัน-สหรัฐฯ (แต่อาตมาเรียนไม่สูงเพราะสมองไม่ดี) บิดามารดาถูกกฎของกรรมรุมเร้า (ท่านทั้งสองยังมีโอกาสไปร่วมงานมรณภาพของหลวงพ่อ) บิดาอาตมาเริ่มเป็นสมองฝ่อ โดยที่ไม่มีใครทราบ เดินหกล้มศีรษะฟาดพื้น หน้าคว่ำ ใบหน้าเขียวปูด คล้ายถูกซ้อมบ่อยๆ จนกระทั่งต่อมาเป็นอัมพาตในที่สุด ส่วนมารดาเป็นโรคปวดเข่า 2 ข้าง ปวดทรมานมาก มาทราบภายหลังเกือบบั้นปลายของชีวิต ว่าเป็นโรคกระดูกหัวเข่าผุ เป็นรูพรุน ปี พ.ศ. 2536 ท่านพระครูปลัดอนันต์ เจ้าอาวาสวัดท่าซุง เริ่มไปรับสังฆทานที่บ้าน พล.อ.ท. ม.ร.ว.เสริม ศุขสวัสดิ์ ตามแบบหลวงพ่อเป็นครั้งแรกอาตมาก็ติดตามไปด้วยในครั้งนั้น อาตมาก็ปรารภกับดร.ปริญญา นุตาลัย ตอนพบกันที่นั่นว่า อาตมาอาจจะออกจากวัด ดร.ปริญญาพูดทำนองว่า จะบอกให้หลวงพ่อยับยั้ง อาตมาพูดว่า ต้องภายใน 1 สัปดาห์ ดร.ปริญญาพูดว่า “ได้” พอพูดจบกลิ่นยานัตถุ์อย่างที่หลวงพ่อเคยใช้ ก็ฉุนกึกท่ามกลางที่เราสนทนากันอยู่ ดร.ปริญญาพูดว่าได้กลิ่นยานัตถุ์ไหม อาตมาก็รับว่า “ใช่” ตอนนั้นอาตมาก็เลิกล้มความคิดไปเลย ต่อมาปลายปี พ.ศ.2536 อาตมาก็ได้ข่าวว่ามีพระเถระบางรูปที่เคยช่วยงานใกล้ชิดหลวงพ่อ คิดจะลาออกไปอยู่ข้างนอก อาตมาจึงลาออกก่อนในปี พ.ศ.2537 หลังวันวิสาขบูชา 1 วัน ทำให้อาตมามีโอกาสสงเคราะห์บิดามารดาได้ใกล้ชิดมากขึ้น เมื่ออาตมาลาออกไปแล้ว พระครูสมุห์พิชิต ฐิตวีโร (หลวงพี่โอ) วัดท่าซุง ท่านบอกอาตมาว่า “ผมก็คิดจะออกไป พอท่านลาออกไป ผมเลยไปไม่ได้” รวมเวลาอาตมาอยู่สมัยหลวงพ่อมีชีวิต 12 ปี รวมกับอยู่จัดงานครบรอบ 1 ปี เป็น 13 ปี
ตำบลห้วยไคร้ อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย 57220
